نگاهی به چگونگی انتخاب و صلاحیتهای سردفتران اسناد رسمی ‌در نظام حقوقی‌ایران و فرانسه

نهاد تنظیم‌کننده اسناد­ (دفاتر اسناد رسمی)، قدیمی­ترین نهاد حقوقی در‌ایران می‌باشد و‌این نهاد از چنان اهمیتی برخوردار است، که در تمام اعصار تاریخی مورد توجه ویژه دولت بوده است و از زمانی که جمعیت بشر روبه فزونی نهاد و دادوستد به شیوه­ای مدرن و قانون­مدار آغاز شد، لزوم ثبت معاملات و نقش دفاتر اسنادرسمی‌و سردفتران اسناد رسمی ‌نیز مشهود گردید. ­دفاتر اسناد رسمی،­­ مراجع تنظیم و ثبت قراردادها و اسناد مالکیت به شرح مصرح در ماده­ی 1 قانون دفاتر اسناد رسمی‌ مصوب 25تیرماه 1354 از مجموعه­های وابسته به وزارت دادگستری قرار داده شده است و بر‌این اساس در شرایط کنونی، ارایه دهنده­­­ی خدمات تخصصی به مردم و حکومت می­باشد. و از طرفی به موجب ماده­ی 2 همین قانون، اداره­ی امور دفترخانه اسنادرسمی ‌به عهده­ی شخصی است که به پیشنهاد سازمان ثبت اسناد و املاک کشور با جلب نظر مشورتی کانون سردفتران و به موجب ابلاغ وزیر دادگستری منصوب و سردفتر نامیده می­شود. افزون بر‌این موارد، در کشور فرانسه نیز، سیر تاریخی قوانین مربوطه، مبین حساسیت قانون­گذار نسبت به نهاد سردفتری بوده و شاهد‌این ادعا، ماده­ی (1) مصوبه شماره­ی 2590-45 مورخ 2 نوامبر 1945 می­باشد که سردفتران را به عنوان مأموران عمومی ‌تلقی می­نماید.